Αν κάποιος ξένος θέλει να καταλάβει τα προβλήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην περιπέτεια της προηγούμενης δεκαετίας, η υπόθεση του Ελληνικού είναι ένα ιδανικό σημείο αφετηρίας: ένα εμβληματικό έργο, με χιλιάδες θέσεις εργασίας, μια τεράστια επένδυση που αναβαθμίζει συνολικά τα νότια προάστια και δημιουργεί έναν σημαντικό τουριστικό, οικιστικό, επιχειρηματικό και πολιτιστικό πόλο στο λεκανοπέδιο, καθυστέρησε τραγικά γιατί κατ’ ουσίαν στη χώρα μας, διακόσια παρά ένα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα δεν έχουν ακόμη οριστεί ικανοποιητικά, ακόμη κι αν μιλάμε για την ιδιοκτησία του κράτους! Στην Ελλάδα, ακόμη δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι μπορούμε να κάνουμε πού, ούτε βεβαίως πώς. Όπως αποδείχθηκε στην πράξη, ούτε οι άδειες αρκούν, ούτε οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της εκάστοτε κυβέρνησης, ούτε οι δικαστικές αποφάσεις… Χρειάζεται όλοι μα όλοι οι ενδιαφερόμενοι φορείς να συμφωνήσουν – πράγμα τις περισσότερες φορές πρακτικά αδύνατο – ειδάλλως καθένας απ’ αυτούς έχει τη δυνατότητα να παγώσει ουσιαστικά επ’ αόριστο το εκάστοτε επενδυτικό σχέδιο.