Γράφει ο Απόστολος Καραμπερόπουλος
Χθες περπατώντας στο Πειραιά συνάντησα έναν πολύ καλό οικογενειακό φίλο επιχειρηματία, η εταιρεία του οποίου είναι πασίγνωστη και οι εξαγωγές της φτάνουν στα ύψη την τελευταία δεκαετία. Επειδή τον γνωρίζω πολύ καλά, και ξέρω ότι είναι άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του, του άνοιξα συζήτηση και τον ρώτησα για το τι δωρεά προσέφερε η εταιρεία του για τον covid-19.
Η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Φίλε Απόστολε, δωρεές κάνουμε πλέον μόνο σε είδος και με έλεγχο. Εγώ δεν ξαναδίνω στο κράτος χρήματα γιατί είναι θέμα εμπιστοσύνης. Δώσαμε παλιά στους πυρόπληκτους και δεν ξέρουμε που πήγαν τα χρήματά μας».
Συνεχίστηκε η κουβέντα, προσπαθώντας να τον «τσιγκλήσω» περισσότερο μπας και μου πει κάτι παραπάνω.
«Πραγματικά τα ποσά των δωρεών που δίνουμε σε είδος είναι πολύ μεγαλύτερα από το να δίναμε χρήματα. Δεν με ενοχλεί καθόλου όμως. Εγώ δεν αναγκάζομαι… να κάνω χορηγίες και δωρεές γιατί η εταιρεία μου ασχολείται με τις εξαγωγές και όχι με το ελληνικό δημόσιο… Αυτοί που προσπαθούν με κάποιες δωρεές να χαϊδέψουν τα αυτιά των ελεγκτικών μηχανισμών, δεν έχουν καταλάβει πως τελικά μετά οι ίδιοι σου τραβάνε το δικό σου αυτί και πονάει πιο πολύ. Γι αυτό έχουμε αποφασίσει εδώ και αρκετά χρόνια οι δωρεές μας να είναι σε είδος, με έλεγχο και με σκοπό να πιάσουν τόπο και όχι να τα «πιάσουν» μερικά λαμόγια»
Συνέχισε να «πυροβολεί» για τις διαδικασίες και συγκεκριμένα για δύο περιπτώσεις, όπου έζησε στο πετσί του από πρώτο χέρι, το τι τράβηξε για να κάνει δύο δωρεές σε είδος (σε είδη που είχε ανάγκη δημόσια υπηρεσία από όπου και προσεγγίστηκε για τη δωρεά).
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και φυσικά δεν χρειάζεται να είσαι πυρηνικός φυσικός για να κατανοήσεις το σκεπτικό ενός μεγαλοεπιχειρηματία, είναι κάτι πολύ απλό. Η εμπιστοσύνη προς το κράτος και τους εκπροσώπους του.
Ένας άνθρωπος που κάνει μια δωρεά, αν γνωρίζει ότι η διαχείριση της δωρεάς από το κράτος γίνεται με όρους διαφάνειας, ορθής σκοπιμότητας, χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες , δεν θα μπορούσε ούτε καν να ψιλο-δικαιολογήσει την τσιγκουνιά του ή την έλλειψη αλληλεγγύης που μπορεί να έχει.
Γενικά η αλληλεγγύη είναι στο DNA μας όπως και να το κάνουμε. Άσχετα αν οι περισσότεροι πιστεύουμε στο ρητό πως θέλουμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, όταν έλθει η ώρα να ποτίσεις την κατσίκα για να μην πεθάνει, σχεδόν όλοι δίνουν απλόχερα την βοήθειά τους. Όταν το κράτος φθάσει στο σημείο να κερδίσει την εμπιστοσύνη, πρώτα από τους πολίτες και μετά από το οικονομικό «κεφάλαιο» της χώρας μας, τότε όλοι θα μπορούμε να δούμε ποιοι είναι οι αληθινοί αλληλέγγυοι και ποιοι οι «σπάγκοι» .